(0) Prolog

         Strach. Strach to jedyne, co przepełnia w całości mój umysł, duszę i każdą komórkę w ciele. Boję się… o siebie, moich bliskich, znajomych, przyjaciół, z którymi decyzję o rozdzieleniu się podjęliśmy już dawno temu… Ale przede wszystkim boję się o jutro. Czy ono w ogóle nadejdzie? Co przyniesie? Czy uda mi się je przeżyć?

         Zapach stęchlizny unosi się w powietrzu, w jednym z mniej uczęszczanych zakątków mugolskiego Londynu. Gnijące śmieci, strzępki brudnych materiałów, pozostałości po gazetach i… martwe ciała, a raczej to, co z nich zostało. To wszystko walala się po betonowej powierzchni tego, co kiedyś niemagiczni nazywali drogą. Elewacje zniszczonych budynków obłażą z resztek farby. Okrągła tarcza księżyca w pełni złowieszczo świeci na czarno-granatowym niebie, zwiastując niebezpieczeństwo. Jest zupełnie sam, jak ona. Pomimo tego, że dookoła niego błyszczą gwiazdy, on nie ma przy sobie tak naprawdę nikogo.

         Gdzieś pośród tego wszystkiego ona – zmęczona, zziajana, głodna, zmarznięta ale i zdeterminowana do tego, by przeżyć – biegnie przed siebie tak szybko, na ile tylko pozwala jej wyczerpany organizm. Zielone smugi śmiercionośnego zaklęcia co chwilę przemykają obok jej ciała. Odwraca się na kilka sekund, chcąc się obronić, a później znów przyspiesza. Czuje mocne pieczenie, które paraliżuje jej nogi. Krzyczy głośno, ku uciesze swoich oprawców. Jednak nie poddaje się. Nie może jeszcze umrzeć. Musi pomóc Harry‘emu w pokonaniu ich wspólnego wroga. Dopiero, kiedy Voldemort zginie ona będzie mogła umrzeć w spokoju.

         Skręca gwałtownie, mając nadzieję, że uda jej się zgubić kilkoro ze Śmierciożerców. Cały czas biegnie. Śmiechy za jej plecami nie cichną, a nawet wręcz przeciwnie – przybierają na sile. Słyszy jak z niej kpią. To jedno słowo cały czas ucieka z ich ust i boleśnie uderza prosto w jej serce. Jest gorsze od każdego zakazanego zaklęcia. Szlama. Szlama. Szlama. Cały czas przewija się w umyśle dziewczyny. Ma dość. Już dłużej nie wytrzyma. Znacznie zwalnia. Ból zwycięża nad jej Gryfońskim uporem i walecznością. Już nie ma siły, by dalej walczyć. Trucht zmienia się w kuśtykanie, a po kilku sekundach bezwładnie opada na kolana. Czuje jak szkło wbija jej się w delikatną skórę. Cuci ją to, ale stara się zignorować ból. Oni nadchodzą...

         Odwraca się, kiedy czuje za sobą ich obecność. Pozostałości po potłuczonej butelce głębiej wbijają się w jej kolana. Na twarzy dziewczyny pojawia się grymas, ale szybko zamienia go w chłodną obojętność. Pełza po betonie w tył, gdy tylko oni zbliżają się do niej. Uderza o ścianę jednego z budynków. Otwiera szeroko oczy, zaciskając dłoń na różdżce. Wodzi wzrokiem po nich wszystkich, chociaż w ciemności nie może dokładnie zobaczyć ich twarzy. Ale oczy, błyszczące w ciemności… Ich oczy mówią jej wszystko. Są zadowoleni z tego, że Szlama cierpi przez nich.

         Rzuca zaklęcie. Zabija nim jednego z nich. Blask innego, wypowiedzianego przez jednego ze Śmierciożerców, pozwala im przyjrzeć się martwemu kompanowi, a później wrócić spojrzeniem do niej. Nienawidzą jej jeszcze bardziej, niż kilka sekund temu. Uśmiecha się do siebie zadowolona. Nie zamierza umierać pokonana. Chce im pokazać, że nie boi się ich tak bardzo, jakby chcieli. Rzuca kolejne zaklęcie. Ma zamiar walczyć do końca. Jest Gryfonką, nie może się poddać. Przynależność do domu zobowiązuje. Tym razem chybiła. I kolejnym, kolejnym, kolejnym… Teraz już znają jej zamiary, nie jest w stanie nic więcej zrobić, ale mimo to nie przestaje. Miota się pod ścianą, aż nagle zamiera.

         Stal. Jeden z nich ma stalowe tęczówki. Skądś je zna, ale nie może sobie przypomnieć, gdzie je wcześniej widziała. Jednak nie jest w stanie długo się nad tym zastanawiać. Jej powieki stają się niewyobrażalnie ciężkie, a ciemność coraz bardziej kusząca. Zamyka oczy i mdleje.

Przynajmniej śmierć nie będzie tak bolesna, jak dotychczasowe życie.

~*~

Po pierwsze: szukam kogoś, kto będzie sprawdzał mi rozdziały!!
Po drugie JESZCZE RAZ DZIĘKUJĘ VENETII NOKS ZA TO, ŻE WYRAZIŁA SWOJE ZDANIE NA TEMAT PROLOGU.
Po trzecie:

Jako, że moje pierwsze opowiadanie Dramione w dość szybkim tempie dobiega końca, postanowiłam nie zwlekać i już teraz rozpocząć publikację kolejnego. Od razu informuję, że chciałabym, aby rozdziały były bardziej dopracowane i ciekawsze niż na Dramione by Cave. Chciałabym, aby to opowiadanie było dojrzalsze niż poprzednie i miało mniej błędów... Mam nadzieję, że uda mi się to :)

Jednak w konsekwencji notki mogą pojawiać się zaledwie raz w miesiącu. Może czasami, kiedy będę miała więcej czasu dwa razy, ale na nic więcej nie liczyłabym.

Mam nadzieję, że ktoś to będzie czytał.

Pozdrawiam,

Cave xx